Tulala at wala sa wisyo si Ampatuan habang nakaupo sa loob ng kanyang opisina. Natigilan lamang siya nang marinig ang ingay mula sa labas. Ilang saglit pa, bumukas ang pinto at pumasok ang kanyang sekretarya, humahangos at pawisan. Nangunot ang noo ni Ampatuan, nagtataka sa kakaibang kilos nito.
Binulabog ang kalupaan ng peligrong walang sinuman ang umakalang tutumba ng pangarap at kikitil ng buhay. Manaka-naka ang babala, mala-ambon ang mga bahala. Hindi na naman lubos-maisip, ngunit muli na namang nakalimot ang lipunan sa mga aral ng nakaraan.
Bulok ang ugat ng ilang tanim na palay ni Mang Juan kaya’t ganoon na lang ang himutok niya nang makita ito. Malaki ang magiging epekto nito sa kabuuang ani niya sa kanyang lupang sinasaka. Siguro’y dahil ito sa pagpili niya ng mababang uri ng pamunla. Ipinagkibit-balikat ko ito at nagpatuloy sa ginagawa.
Nagbunyi ang baryo nang magsihain ang mga ito ng iba’t ibang putaheng pansalo-salo. Nariyan ang nagmamantikang putchero kasama ang pambansang ulam na adobo, sabayan pa ng panulak na buko na talagang mapapasobra ang subo ng kahit na sino.
Isinawsaw ko ito sa maliit na bote ng tinta, saka ipinahid sa isang malinis na papel habang dahan-dahang tinatalunton ang hugis ng unang titik na bubuo sa una kong salita. Bagama’t nakasanayan ko na, patuloy pa ring sinasakop ng mapakla nitong amoy ang aking utak—isang masalimuot na halimuyak ng nakaiinsultong paalala na kahit anong oras ay maaari itong maubos at mawala.
